Zajęcia w pracowni malarskiej są obowiązkowe i trwają cztery lata. I i II rok – 8 godzin tygodniowo, III i IV rok – cztery godziny tygodniowo. V rok – ewentualny aneks z malarstwa do dyplomu. Po I roku studiów obowiązkowy wyjazd na dwutygodniowy plener. Pracownia przyjmuje studentów I roku przemiennie z drugą pracownią malarską. Studenci pracują w tej samej pracowni od I do IV roku.
CELE KSZTAŁCENIA: Nabycie przez studentów umiejętności posługiwania się środkami malarskimi, zrozumienie ich specyfiki. Poznanie terminologii malarskiej. Rozwijanie wrażliwości estetycznej i wyobraźni plastycznej. Rozszerzanie percepcji wzrokowej i sprawności manualnej. W trakcie pracy studenci powinni poznać różnorodne możliwości kształtowania powierzchni płaskiej, doświadczyć otwartości postępowania malarskiego i odkryć prawa ograniczające dowolność (dostrzeżenie wielości możliwych powiązań – to potencjał, wybór zależności realizowanych w dziele – to indywidualne decyzje twórcze.
TREŚCI KSZTAŁCENIA: Praca oparta na studium z natury (martwa natura, akt, wnętrze, pejzaż). Natura jest czynnikiem wyzwalającym malarską aktywność studentów, umożliwia sprawdzanie wnikliwości obserwacji i analizowanie transformacji wrażeń wzrokowych na specyficzne wartości tworzywa. “Natura” w pracowni ma oczywiście charakter intencjonalny, jest podpowiedzią kompozycji, gamy, kontrastów, gry wielkości, przestrzeni, klimatu itd. Nie są to jednak ćwiczenia o charakterze zamkniętym, które mogłyby ograniczyć skalę rozstrzygnięć malarskich.
FORMY KSZTAŁCENIA: Ćwiczenia studyjne w pracowni. Stosowanie różnych technik, szczególnie na I roku, odrębne ćwiczenia wielokrotnego szkicowania, poszukiwanie wielu rozwiązań jednego tematu (kompozycyjnych, kolorystycznych). Wypracowywanie nawyku wykorzystywania szkiców koncepcyjnych. Tematy zadań zależne od potrzeb. Omawianie zadań, korekty indywidualne, przeglądy indywidualne, przeglądy zbiorowe.
Obraz istnieje materialnie, technologia warunkuje działanie i kształtuje działanie. Myśl łączy w jedno niematerialne z materialnym. Artysta konserwator dbając o stan fizyczny dzieła, nie może myśleć wyłącznie o technologii, musi liczyć się z jej działaniem estetycznym, dostrzegając nie schematy, lecz mechanizmy osiągania spoistości wyrazowej. Nawet skromna twórczość wyzwala głębsze zainteresowanie swoistymi właściwościami języka sztuki, pozwala na poznanie współzależności elementów budujących grę. Barwa, linia, walor, rytm, materia “od zawsze” były jednymi z czynników budujących wyraz artystyczny, to przez nie malowanie studentów sytuuje się w ciągu obrazowań.
